این‌ها را برای خودم می‌نویسم:

فکر می‌کنی شرایط سخت است؟ فکر می‌کنی امیدی به آینده نیست؟

حتی اگر از آسمان‌ سنگ هم بارید تو به برنامه‌های خودت ادامه بده به هیچ‌چیز و هیچ‌کس جز خدا وابسته و امیدوار نباش. برای بهبود خودت تلاش کن و نگذار حرف اطرافیان (چه از نوع ناامیدکننده آن و چه از نوع الکی خوشحال‌کننده آن) تو را از مسیر بازدارد.

چه‌بسا خیلی از آدم‌هایی که با تلاش زیاد درنهایت موفق نشده‌اند همان‌هایی هستند که درراه با حرفی، حرکتی و یا چیز شبیه به این توقف کرده‌اند و دیگر قادر به طی ادامه مسیر نشده‌اند.

در همه بحبوحه‌های زندگی کسانی بازنده‌اند که باری‌به‌هرجهت‌اند. کسانی که به‌جای بهبود شرایط خود و دیگران و یا در بدترین حالت مقاومت و ادامه مسیر خود، مدام گله و شکایت دارند، کسانی که حتی در بهترین شرایط هم بهانه‌ای برای خود می‌تراشند تا ضعف خود را توجیه کنند.

پس تو این‌گونه نباش. نگذار عوامل بیرونی درون تو را بیش‌ازحد به چالش بکشد. همیشه و در تمام دوران این عوامل به شکلی بوده است.

هرروز که از خواب برمی‌خیزی بدون اینکه به اتفاقات بد فکر کنی شروع به انجام کارهایت کن و پیش برو. بعد از مدتی می‌بینی گرچه تو بر عوامل بیرونی تأثیری نگذاشته‌ای و عوامل شاید به قوت خود باقی‌اند اما عوامل بیرونی هم‌روی تو تأثیر نگذاشته‌اند و این آغاز قوی شدن است.

انسان‌هایی سرافراز از این اتفاقات بیرون آمده‌اند که قوی‌تر بوده‌اند، در یک دورانی انسان‌های قوی‌تر ازلحاظ جسمی و حالا قوی‌تر ازلحاظ روحی.